Aarden in een nieuw ritme

"Is het vandaag vrijdag?" vraagt Guus me. "Nee, het is maandag" antwoord ik. Vrijdag die niet meer aanvoelt als vrijdag, maandag niet meer als de start van een nieuwe week. De contouren van de bekende dagindelingen vervagen en iedereen die op reis is zal dit vast herkennen. Het beste is om vorm van dag of tijd laten we los. We eten als we honger hebben en gaan slapen als we moe zijn. Elke dag beschouwen we als een nieuw cadeautje en gaan doen waar we zin in hebben. Ideaal dus om een oude patronen en structuren te doorbreken en iets nieuws te proberen.

Dit bracht ons in de kustplaats Nha Trang als spelers in een droomscène. Een droom waarbij je ogen gewoon open zijn. Ken je dat gevoel, je slaapt niet maar het gebeurt gewoon echt? We zijn beland in een groot aquarium waar het een komen en gaan is van bijzondere vissen die zich met elkaar vermaken tussen het schitterend gekleurde koraal. Guus is op duiksafari en ik ben aan het snorkelen. Ik zou graag ook gaan duiken maar omdat ik slechte ervaringen had met onder water ademen en oren klaren, is snorkelen voor mij genoeg uitdaging. Ook met flippers aan mn voeten voel ik me net en manke eend en probeer de techniek een beetje af te kijken van de pro's. Na een uur lijk ik iets beter overweg te kunnen met die flippers en maar goed ook want het zicht onderwater is zo spectaculair dat ik er geen genoeg van krijg. Honderden kleine vissen die als een eenheid door het water glijden en geen problemen lijken te hebben met pottenkijkers zoals ik. Ik voel me gewichtloos en voor even onderdeel van het aquarium en alles wat erin is. Op een zeker moment wordt ik uit het water gevist voor de lunch aan boord van de boot en de droom is even voorbij. Loslaten en in het moment zijn is best fijn, maar een beetje blijven nadenken kan geen kwaad. Zo kreeg ik een harde les toen ik uit het water kwam en mijn hele achterzijde intens verbrand aantrof. Volgende keer beter insmeren of een shirtje aan (meteen een tip voor toekomstige en onervaren snorkelaars zoals ik).

Inmiddels is Guus ook al een paar dagen bevangen geraakt door de zon en we besluiten om onze reis voort te zetten naar Dalat wat aanvoelt als een heus hersteloord op 1500m hoogte. Het is hier een stuk koeler en het barst hier van de winkels die winterjassen en wollen mutsen verkopen. Voor ons even een ontsnapping aan het tropische klimaat en zo zie je maar hoe snel je je aanpast aan de omstandigheden want met 20 graden buiten krijgen ook wij het een beetje fris. In een relaxt tempo verkennen we de omgeving hier die bekend staat om zijn fruitteelt (veel kassen met aardbeien) en de vrolijke bloemen die in een soort Aziatische (mini) Keukenhof zijn samengebracht en veel bezoekers trekt. Ook wij kijken onze ogen uit hier.

Zoals gezegd, tijdens de vakantiedagen doen tijd en structuur er niet zo toe. Waar ik me thuis nog weleens kan frustreren over een 'verloren dag' (eentje waar je voor je gevoel weinig nuttigs doet of toevoegt) kan ik dat hier al iets beter naast me neerleggen. We doen het even iets rustiger aan om te herstellen van al het zonnegeweld wat ons alle tijd geeft om verder te gaan met de observatie van de locals. Gekeken naar ritme en structuur, vallen ons een paar dingen op. Vietnamezen slapen overal. In een hangmat voor de deur, in bussen op de grond, op de vloer achter de toonbank van een winkel. Privacy is iets wat de meesten niet kennen (en ook niet missen blijkbaar). Mijn slaapkamer met eigen,  zachte bed vinden ze hier vast enorm overrated. Ook pakt men de slaapmomenten als het kan en hebben volgens mij niet zoiets als een dag- of nachtritme. Verder speelt het leven zich hier af op straat en buiten, met elkaar en neemt eten (bereiden) een centrale plek in. De hele dag door zie je overal eten. S'morgens bbqen is ook echt niet raar hier. Naast het eten is er een grote passie voor muziek, voor karaoke wel te verstaan. Op elke hoek van de straat kun je een karaokebar vinden waar je in een privé kamertje de sterren van de hemel kunt zingen (of niet want het is regelmatig vals).

Dit ritme lijkt overigens helemaal niet slecht te zijn; de meeste mensen zijn erg slank en hebben nauwelijks grijze haren. Langzaam aarden wij in het nieuwe ritme van de dagen hier. Als passagiers op een Vietnamees schip, heerlijk dobberend op de oceaan. Onze volgende bestemming is Ho Chi Min City (voormalig Saigon). Tot de volgende keer!