Buiten de gebaande paden

Het zweet gutst van mijn hoofd, ik ben al 2 keer onderuit gegleden, niet heel zacht ook en natuurlijk sta ik gewoon op en wandel verder. Nog voor dag en dauw gaat de derde en veruit zwaarste dag van de trekking in het donker van start. In alle vroegte klim ik omhoog naar de top van Poonhill. Mijn hartslag gaat omhoog en hoewel het vriest krijg ik het warmer en warmer. We moeten vaart maken want de zon laat niet lang meer op zich wachten, en de zonsopkomst schijnt spectaculair te zijn. Het is verraderlijk glad en sommige paden zijn letterlijk veranderd in ijsbanen.

Waar ik ook kijk zie ik witte bergreuzen die me vriendelijk aanstaren met hun fraai verlichte koppen door de net ontwaakte ochtendzon. Ze lachen me toe alsof ik de eerste persoon ben die ze ontmoeten, ik voel me welkom! Net als vele toeristen schiet ik verschillende foto's om dit moment straks thuis nog beter te onthouden, het is werkelijk schitterend! De weg naar beneden gaat iets vlotter en na een bananenpannenoek als ontbijt gaan we verder. Het is 5 tot 8 uur lopen naar het volgende punt, afhankelijk van de kwaliteit van het pad. Het is stijl, we klimmen omhoog en het wordt ijziger en gladder. Om te voorkomen dat ik weer onderuit ga, besluit ik om mijzelf bij de dalende stukken zittend te verplaatsen en als een soort manke pinguïn kom ik redelijk vooruit 🤗. Gefocust op waar ik loop vergeet ik soms om de omgeving goed in me op te nemen; bevroren watervallen, ijskristallen en fonkelende sneeuwvlokken.

Na 7 uur wandelen zijn we dan eindelijk aanbeland bij het volgende slaappunt en vrolijk worden we begroet door de onvermoeibare ezels en pony's die dagelijks zorgen voor de bevoorrading van de bergdorpen en zonder greintje pijn naar boven wandelen (toeristen zoals wij moeten echt de berm in springen als deze ‘bergleveranciers’ aankomen, anders duwen de pony’s je van de berg af 🙈). De trekking door de Hymala heeft vele voordelen, zo loop je van punt naar punt en is het erg afwisselend. Van sneeuw en ijskristallen tot haast tropische regenwouden met rivieren en knisperende herfstbladeren. Een nadeel van de trekking is dat je door moet, stoppen is geen optie. Dag 4 start voor mij niet goed. Hoewel ik erg zorgvuldig mijn eten uitkies, lijk ik toch te zijn 'geraakt’. Ik voel het al bij het ontbijt en niet veel later loop ik zonder veel energie en overgevend  door de bergen, op weg naar het volgende punt. De gezellige geuren van wierook en eten zijn me echt teveel en alleen bij de gedachte aan eten word ik al niet goed.

De laatste meters lijken het zwaarst en een van de Sherpa’s biedt aan om mijn tas te dragen waar ik zeer welkom gebruik van maak. Ik stort neer op het 'bed‘ en weet al snel de weg naar de (voor de hele lodge) gezamenlijke toilet. Ik slaap zo'n 14 uur en natuurlijk verlang je dan erg naar thuis. Mijn hoofd lijkt op een tomaat en mijn knieën stoppen niet met trillen van de kou.

Natuurlijk besef ik me dat dit de ‘risico’s zijn van het avontuur, op zoek naar mogelijkheden buiten de gebaande paden. Verder kijken en je eigen pad uitstippelen zonder blind achter een ander aan te lopen. Het is een balanceren tussen staan en vallen en zolang je meer staat dan valt ben je goed bezig, dan is het het waard! Uiteindelijk komt het ook voor mij goed en gaat het de volgende dag een stuk beter. 

Ik wens iedereen een mooie jaarwisseling toe!