South-Africa, here we come!

“Uit Nederland?”, vraagt een enthousiaste Zuid-Afrikaanse dame aan m’n ouders en met een grote lach op haar gezicht knoopt ze een praatje aan. “Als je rustig Nederlands praat, dan versta ik het”, maakte ze mijn ouders duidelijk. Er ontstaat een gezellig praatje over het weer, onze reis en over ´Holland´. Wat een vriendelijke mensen hier, wat een bijzonder land en zouden we de ‘big five’ ook gaan spotten?

Geheel ontspannen staan mijn ouders vroeg bij mij voor de deur en met elkaar vertrekken we naar Schiphol. “Ik heb echt wel goed geslapen en ben totaal niet nerveus”, zegt mijn moeder nog en dat kan ik ook merken. Hoewel deze reis totaal anders zal worden dan vorig jaar in USA, weten ze nu toch al beter wat ze kunnen verwachten. Zelfs 11 uur in een vliegtuig zitten, lijkt weer een feestje voor mijn moeder. We vermaken ons met films (die gelukkig ook Nederlandse ondertitels hebben), genieten van de goed verzorgde maaltijden en doen een dutje. Laat in de avond komen we in Johannesburg en vlakbij worden afgezet voor het hek van onze eerste slaapplaats; een lodge met stevig omheinde hekken en toegangspoorten, nog eens geaccentueerd met afschrikkend prikkeldraad. We voelen ons in elk geval veilig hier 😊

De volgende ochtend nemen we onze huurauto in ontvangst die voor de deur wordt afgeleverd en na wat instructies, neem ik plaats achter het stuur en ga zitten op de rechter zitplaats in de auto. In Zuid-Afrika is iedereen gewend om links te rijden. Naast dat dat een kleine omschakeling is, moet ik ook even wennen aan de auto want alles is gespiegeld; de ruitenwissers zitten links, de knippertjes zitten rechts. In het verkeer rijd ik rustig mee en neem alle rotondes gewoon alsof ik nooit anders heb gedaan linksom. Na een paar pogingen tot spookrijden, ontstaat het besef dat de linkerbaan ‘the way to go’ is de komende weken. Met frisse zin rijden we in de richting van alle natuurparken en leggen een afstand af van zo’n 400 km. Zo krijgen we een aardige indruk van de omgeving, het klimaat en de bevolking.

Het is hier winter, gek he? Maar het is niet zo’n winter als die wij kennen met soms wat sneeuw, een gure wind of een koele temperatuur. Ook zijn de meeste bomen nog aardig kaal maar staan wel op het punt van ontwaken. De temperatuur doet niet vermoeden dat het winter is want overdag is het zo’n 30 graden. Of dat normaal is, of wij gewoon geluk hebben weet ik eigenlijk niet. Naast het weer vallen ons ook de grote verschillen op in Zuid-Afrika. Aan de ene kant ontmoeten we zeer gastvrije mensen en wandelen we door prachtige botanische tuinen. Aan de andere kant is er armoede, verpaupering en geweld. Ook is er hier een tekort aan elektriciteit (of beter gezegd, voor het overgrote deel van de bevolking). Dit zorgt ervoor dat er in alle gebieden met ‘shifts’ wordt gewerkt waarop er geen stroom is. Wij merken dit op de tweede dag tussen 17.00 en 19.30 uur en het is direct aardedonker.

Nadat we een prima overnachting hadden in Hazyview, trekken we verder en nemen de Panoramaroute naar onze volgende bestemming. Vannacht slapen we in een heuse boomhut midden tussen de wilde dieren. De Panoramaroute is al een spektakel opzich en we stoppen regelmatig om te genieten van het uitzicht. “Kijk daar een aap die de weg oversteekt” hoor ik mijn ouders met opgetogen stemmen zeggen! Heel bijzonder. We rijden door bergen en komen langs bananenplantages. Uiteindelijk melden we ons bij het toegangshek van een prachtig natuurpark waar we hopelijk de eerste wilde dieren gaan spotten. Morgen staan we vroeg op (6.00 uur) voor een wandeling. Wie weet gaan staan we wel meteen oog in oog met een buffel of een hyena. We kijken ernaar uit en fantaseren over allerlei spannende ontmoetingen voordat we onze boomhutten inkruipen.