Overleven in de Zweedse natuur

Ik lig te woelen in m’n slaapzak in de tent en voel de spanning in mijn lijf toenemen. Mijn hart gaat tekeer, het zweet breekt me uit en het voelt alsof er een grote steen op mijn maag ligt. Door een klein spleetje van de tent tuur ik naar buiten en probeer zo te ontdekken wie of wat mijn tent op dit moment nadert. Al een paar uur hoor ik geritsel en gekke geluiden wat ervoor zorgt dat ik de slaap nog niet kan vatten. Inmiddels heb ik allerlei scenario’s bedacht over wat het kan zijn. Zou het een groep jonge Elanden zijn die steeds bozer worden omdat ik in hun territorium kampeer? Of is het een Zweedse lokal die mij gaat versieren door marshmallows voor me te maken bij het kampvuur? Misschien heb ik het ‘voorrecht’ wel om een Zweedse beer te ontmoeten die nog een leuke slaapplaats zoekt. Wat het ook is, ik voel me verre van comfortabel tijdens m’n eerste nacht in de donkere en verlaten Zweedse wildernis. Een paar meter voor me, in de voortent ligt Zoë heel vredig te slapen op haar matje. Als ze mij hoort bewegen gaan haar ogen voorzichtig open. Ze kijkt me aan met een blik van ‘baasje, wat ben jij aan het doen, ga gewoon slapen’. Ze gaapt een keer en gaat vervolgens rustig verder met slapen. Uiteindelijk val ik ook in slaap en de volgende ochtend lijkt er geen vuiltje meer aan de lucht. Het geritsel is weg en de eerste zonnestralen laten zich zien waardoor ik de stress van de vorige nacht snel weer achter me kan laten. Voorzichtig stap uit de tent en kijk of ik sporen kan vinden van elanden of mensen en ga opzoek naar een ‘wc’. Zoë laat zichzelf uit en een paar minuten later rennen we allebei het heldere meer in om een frisse duik te nemen. We hebben de eerste nacht in de wildernis overleefd en dat voelt goed!

Go with the flow

Na het laatste avontuur in IJsland heb ik nu Zoë zover gekregen om samen met mij af te reizen naar Zweden. Even was ze huiverig om zo’n lange rit met de (elektrische) auto te maken, maar toen ik haar beloofde dat ik regelmatig zou stoppen onderweg, ik haar mooiste speelgoed ook meenam en dat er voldoende snacks, kluiven en brokjes ingepakt waren, ging ze toch overstag. Stap voor stap naderen we de Zweedse grens en met goede zin en een fleurig humeur, melden we ons bij de haven van Puttgarten (Duitsland) om daar de overtocht te maken met de boot naar Rodby (Denemarken). Vanaf hier is het nog ruim 100 kilometer en we koersen af op de imposante brug bij Kopenhagen waarna we ons voor het eerst echt op Zweedse grond begeven. Meteen worden we staande gehouden door de charmante agent die voornamelijk geïnteresseerd is in Zoë (en de status van haar verplichte inentingen). Gelukkig waren we goed voorbereid en mogen verder.

En alsof het zo moet zijn, hoor ik enkele minuten later het nummer ‘Waterloo’ op de radio (natuurlijk van de bekendste Zweedse band ABBA) wat hier in Zweden nog mooier lijkt te klinken. Het feest is echt compleet als ik vlak daarna het grote blauw-gele logo van een IKEA vestiging spot. We zijn 1200 kilometer van huis en ons avontuur in de wildernis gaat nu echt beginnen. Nog geen idee hoe het zal zijn of waar we naartoe gaan. Het plan is om geen plan te hebben en om me te laten leiden door de dag, m’n gevoel en het (mooie) weer. Ik zie het als oefening in loslaten en ‘go with the flow’. Al snel voelt elke dag aan als ‘vandaag’ en ik raak het besef van de dagen kwijt. Ik lijk ook steeds meer de ‘strijd’ van het opladen van de auto (elke 150 km) los te laten en ga er zelfs van genieten. Zo gebruik ik dit moment om een praatje met lokals te maken en informeer bij hen naar goede wildkampeerplekken. Niet alle tips zijn top, maar het heeft me zeker op een paar mooie plekken gebracht.

Navigeren op gevoel

Al snel vinden we een prettig ritme. Zoë is super flexibel en hoewel ze vaak geen poot uitsteekt met het opbouwen van ons kamp, geniet ik van haar aanwezigheid. We zijn vaak de hele dag buiten en zeker de eerste dagen is het heerlijk zonnig weer in Zweden. Ook het kamperen in de natuur begint te wennen en het geritsel om mijn tent voelt steeds natuurlijker aan. Ik overnacht zelfs in de tarp (de muggen laten zich gelukkig niet zien op de plekken waar ik ben). Mijn zelfvertrouwen groeit en daarom besluit ik om een wandeling te maken en op gevoel de wildernis in te lopen want ik kan toch goed vertrouwen op mijn uitstekende gevoel voor richting, toch? Zonder duidelijk plan lopen we langs de grote, speelse meren en dwalen we door de bossen met reusachtige bomen.

Het is prachtig en ik geniet tot ik me realiseer dat ik eigenlijk niet precies meer weet waar ik ben. Ik herken niets en als ik zie dat google maps me ook in de steek laat omdat ik geen bereik heb, word ik toch wat ongerust. Goedbedoeld probeert Zoë nog te helpen door als ‘reisleider’ voorop te lopen maar zij ritst zo snel door de ongebaande paden waardoor ik haar niet kan bijhouden. Ik neem de leiding en na flink zoeken (en met een flinke omweg), komen we uiteindelijk uit bij een weg en vind ik de geparkeerde auto weer terug. Of ik hier iets van geleerd heb weet ik niet, want de volgende dag ‘verdwaal’ ik op een andere plek meteen weer 😊

Scandinavische storm

Misschien is het navigeren in m’n eentje in de wildernis toch nog iets te hoog gegrepen en aan wildkamperen in de verlaten natuur heb ik eigenlijk al mijn handen vol. Elke dag gaan we opzoek naar een nieuw plekje, koken buiten en zetten de tent op. Tijdens het tweede deel van de reis is het weer een bepalende factor, want ik zie die bui vaak al hangen en kamperen met noodweer (en een natte hond in de tent) is geen feestje! Het weer slaat om en daarom zoek ik zo nu en dan mijn toevlucht in een Stuga (Zweeds houten huisje) zodat mijn spullen na een fikse regenbui kunnen drogen. Er is meer noodweer op komst (in 2 dagen valt dezelfde hoeveelheid regen wat normaal in 2 maanden valt) en kennelijk had storm Hans het voorzien op dezelfde plek als ik en laat zich met onvoorspelbare regenbuien en een flinke wind behoorlijk gelden. Vaak lukte het me om de regenbuien te ontlopen, soms zat ik ook precies in het oog van de storm.

Naast het veranderende weer, heb ik ook meer mensen om me heen de laatste weken van mijn reis. Eerst ontmoet ik mijn zus en haar gezin en daarna trek ik op met Marleen en haar ondeugende, vrolijke teckel Daron die ook op avontuur zijn in Zweden. Samen staan we oog in oog met een reusachtige eland (zo eentje met een imposant gewei) en juist die momenten zijn heel prettig om te kunnen delen want samen is vaak zoveel gezelliger dan alleen. Door de extreme weersomstandigheden in Scandinavië keer ik een aantal dagen eerder dan gepland huiswaarts het mooie weer tegemoet. Wat onwennig word ik de eerste nacht wakker in mijn eigen bed. Zweden heeft indruk gemaakt op me en als een film trekken alle mooie avonturen nog eens voorbij zodat ik ze kan bewaren als warme herinneringen. Ik ben dankbaar voor dit mooie avontuur!

Nog even bijkomen tot het volgende (en laatste) avontuur van deze zomer gaat beginnen. Samen met mijn ouders gaan we naar Zuid-Afrika. Ze kijken er al erg naar uit en ik ben wederom blij en dankbaar dat ik ze mag vergezellen.