Het Intermezzo

Het trail leven begint te wennen en ik lijk een aardig ritme gevonden te hebben. Na het wakker worden laat ik m’n slaapmatje leeglopen, rol de slaapzak op, organiseer m’n tas, kook water en fris me in de tussentijd van top tot teen op met zo’n vochtig oogreinigingsdoekje. Ik breek de tent af, pak alles in, eet m’n adventure ontbijt en ga op pad. Vervolgens eet ik tijdens de wandeling regelmatig en ongelimiteerd een Snicker, stop rond het middaguur om opnieuw water te koken voor m’n adventure lunch en loop verder om later in de middag te arriveren bij het een nieuwe basecamp. De tent gaat weer uit de tas, schoenen uit en ik ga op zoek naar m’n minst vieze shirt waarin ik dan ook slaap en dit herhaal ik nu al een aantal dagen. Inmiddels ben ik gestart met de derde etappe van de trail en dit is een uitdagende. Niet zozeer fysiek maar wel mentaal. Met de nog fraaie, schilderachtige vergezichten in m’n gedachten van de vorige dagen, loop ik nu al uren door een kaal en zwart maanlandschap op een rechte weg waar geen eind aan lijkt te komen. Ik ben het besef van tijd kwijt en heb geen idee hoe lang ik al aan het lopen ben of hoe lang ik nog te gaan heb. Toch past deze etappe prima bij me, want ik breng mezelf graag buiten m’n comfortzone. Niet omdat dat direct zo aangenaam voelt maar wel te leren. 

Tijdens het lopen neem ik de tijd om voorzichtig naar binnen te kijken en onderzoek wat zich daar afspeelt. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik nog erg vanuit m’n hoofd loop. Het is daar druk en je kan het zo gek niet bedenken, of ik heb er wel een gedachte over. Gelukkig denk ik er soms ook aan om even te stoppen en een foto te maken maar op een of andere manier kan ik IJsland nog niet helemaal voelen of binnenlaten. Ook betrap ik mezelf erop dat ik veel sociaal wenselijk gedrag vertoon. “Jahoor, alles is prima, ik heb alles onder controle. Niets aan de hand. Nee, het gaat prima hoor met m’n voeten. Die blaren, o, dat stelt niets voor”, hoor ik mezelf zeggen als iemand me onderweg vraagt hoe het gaat. Eigenlijk wilde ik zeggen dat ik bijna geen stap meer kan zetten omdat ik onwijs veel last heb van die stomme blaren. Op m’n hielen, hakken en kleine tenen, overal omdat ik zelf verkeerde sokken had gekocht. Als ik er tijdens een korte stop ook nog eens achterkom dat ik m’n drinkfles niet goed heb dichtgedraaid waardoor een groot deel van m’n kostbare water zo het zand in loopt, ben ik een beetje ten einde raad.

Ik heb altijd wat tijd nodig om echt goed te landen, om los te laten en om me over te geven. IJsland heeft me zeker een stukje geholpen in dit proces. De lange, lichte dagen hier vlogen voorbij en voor ik het weet ben ik gefinisht! Deze week was een soort ‘intermezzo’, een pauzeknop tussen m’n normale (werkende) leven en de avonturen die nog gaan komen want zodra ik thuis ben uit IJsland, staat het volgende avontuur in zweden al snel voor de deur. Maar eerst kan ik niet wachten om Zoë weer op te halen, de was te doen, schone kleren aan te trekken en iedereen weer te zien. Leuk dat je me volgde en dat je een stukje met me meereisde door IJsland. Tot de volgde reisblog vanuit Zweden!