Welcome to the city that never sleeps

Geen tijd te verliezen en met een flinke vaart stamp ik door de gangen van Schiphol. Enigszins in paniek roep ik nog eens naar mijn ouders die er ook aankomen maar steeds verder achter raken. Ze moeten wel opschieten denk ik, anders ben ik bang dat we het niet gaan redden en dat we te laat komen. Ons vliegtuig naar New York staat natuurlijk in de meest afgelegen uithoek van Schiphol en de tijd tikt door. Even later kom ik compleet buiten adem en met een vuurrood hoofd aan in een inmiddels lege vertrekhal. “Helaas mevrouw, het vliegtuig is zojuist vertrokken. Als u 5 minuten eerder was geweest dan had u nog net meegekund zegt de stewardess ter plaatse. Shit, we missed our flight!”

Prrr, prrr, prrr.. Het is 5.20 uur en ik schik wakker van de wekker. Ik kijk paniekerig om me heen waar ik vooral mijn vertrouwde spullen zie. Ik hoor Zoë gapen en ik voel dat mijn rugzakken nog keurig naast me staan. Dus het was een nachtmerrie en geen werkelijkheid? Ik ben niet op Schiphol en ik heb mijn vlucht ook (nog) niet gemist? Pff, dat is een opluchting zeg! Wel moet ik me haasten want over een klein half uur staan mijn ouders voor de deur om samen te vertrekken naar Schiphol. Vandaag gaat ons avontuur beginnen waar we lang naartoe hebben geleefd. We gaan naar the USA! Het begon allemaal zo’n 8 jaar geleden waar ik met mijn vader afsprak om Graceland te bezoeken als Elvis 45 jaar dood is (in 2022). Ik had toen niet gedacht dat het werkelijkheid zou worden. De afspraak kwam regelmatig ter sprake en het werd steeds concreter. In de tussentijd is mijn moeder ook (enigszins) enthousiast geraakt om mee te gaan op reis en daarom zijn we nu met z’n drieën onderweg naar een mooi avontuur. Ik weet dat het een hele stap buiten hun comfortzone is en daarom ben ik extra trots dat ze de komende 2,5 week dit avontuur aangaan.

Vinden ze het wel leuk? Gaat het wel goed zo lang in het vliegtuig? En als we eenmaal daar zijn, redden we ons wel? Dit zijn gedachten die door mijn hoofd schieten terwijl ik in het vliegtuig zit. “Gezellig he”, hoor ik mijn moeder zeggen die knus tussen mij en mijn vader zit in het vliegtuig en kennelijk geniet! Niet veel later zie ik een grote glimlach verschijnen terwijl ze de uitgereikte vliegtuigmaaltijd smakelijk naar binnen zit te werken. Na een voorspoedige vlucht zetten we dan eindelijk voet op Amerikaanse bodem en na een strenge controle nemen mijn ouders het eerste stempeltje in hun paspoort trots in ontvangst. Ik regel een ‘Yellow Cab’ die ons naar het kloppende hart van New York brengt. Onze hotelkamer heeft uitzicht op de stad en grenst direct aan Broadway en Times Square. Het is 6 uur vroeger dan thuis en hoewel we moe zijn, gaan we nog even op pad. Wat een overweldigende stad is dit en we kijken onze ogen uit. We stappen een wereld binnen waar de neonreclames elkaar afwisselen. De ene nog groter en feller dan de andere. Het is druk, levendig en overal gebeurt iets. Er lopen mensen die zich hebben verkleed als Disneyfiguren of andere typische verschijningen en sirenes wisselen elkaar harmonisch af. De komende dagen gaan we ons hier zeker vermaken, maar nu is tijd om bij te komen van de dag. Morgen verkennen we de stad verder en gaan op de fiets (e-bike) naar Central Park.

Fijne dag, en groeten uit de USA!