Onderweg naar controlerust

De afgelopen drie weken zijn echt omgevlogen. Zo ben ik nog hoofdgast op mijn afscheidsetentje bij Medicore en even later staat mijn groene 58L backpack startklaar om ingepakt te worden.  Deze ‘intermezzo’ weken heb ik gevuld met veel leuke  uitstapjes, genietend in de zon maar ook met een strak ‘regime’ van voorbereiding. Huis (extra) schoonmaken, opruimen (dingen weggooien geeft een goed gevoel trouwens, moet je ook eens doen), een (zeer) complete inpaklijst doorlopen, spullen in huis halen voor mee op reis, nog even langs de kapper om m`n (grijze) haren te laten verven, nieuwe kleding bestellen (de pakjesbezorger is de afgelopen week ongeveer elke dag aan de deur geweest)  - want wat moet ik aan daar met 30+ graden? Net als veel vrouwen heb ik ook het gevoel dat ik haast niets in m`n kast heb hangen (mooie aanleiding om te shoppen was dat ik 8 weken geleden ben gestart met het 5:2 vastendieet en mijn doel van -8kg deze week ga halen. De meeste kleren zijn wat aan de ruime kant geworden).

Alle controle(drang) die ik probeer thuis te laten tijdens de reis, doorleef ik dus maar volledig in de aanloop ernaartoe. Waarom eigenlijk? Wat zou er gebeuren als het huis iets minder opgeruimd en schoon zou zijn? Of als ik iets zou vergeten anders dan m`n paspoort, visum, telefoon en creditcard? Wat dan? Ja... Eigenlijk vrij weinig maar het is het gevoel van controle wat me op één of andere manier een comfortabel en rustig gevoel geeft.  Het is vrij sterk aanwezig in mij maar zeker niet op alle momenten even handig of bruikbaar. Ik wil het dus ook anders doen, anders kunnen en daarvoor ga ik deze reis maken op een manier die buiten mijn comfortzone ligt; weinig gepland, gewoon gaan, flexibel zijn en 'go with the flow'.

In voorbereiding merkte ik het al, ik wil toch een soort van route uitzetten. Ik wil weten wat de afstanden zijn tussen A en B, wat de beste (en snelste?) manier is en welk hotel ik het beste kan boeken. Ik zie het mezelf doen en ergens moet ik ook wel lachen. Soms in blinde paniek op zoek naar die vertrouwde controle. Met alleen een hotelboeking op zak voor de eerste 2 nachten stap ik het vliegtuig in. Nog lang niet mijn hele reisgids over Vietnam doorgenomen en zeker voor Indonesië heb ik nog maar vage ideeën en richtingen. Best vreemd toch? Om niet te weten wat je volgende week doet? Waar je bent.

Uiteindelijk maakt het niet zoveel uit want ik heb gemerkt dat het er steeds minder om gaat wat je doet maar wat je bent of hoe je je voelt (meer zijn in plaats van doen). Met ‘zijn’ bedoel ik aanwezig zijn in het moment, open staan voor (nieuwe) dingen om je heen, oog hebben voor de details op dit moment, dancing in the moment. Niet bezig te zijn met alles wat gisteren niet goed liep of zorgen voor morgen maar heel simpel; hier op dit moment!

Komende donderdag vliegen Guus en ik samen naar Hanoi. Het is ontzettend gaaf maar ook wat spannend. Vorige week besefte ik me dat ik thuis best zal missen. Mijn eigen spullen, mijn bed, de zon in de tuin. Gewoon, de kleine vertrouwde dingen die je soms kunt haten omdat het zo hetzelfde is, weinig spannends aan. Alle lieve, mooie, warme woorden die ik de afgelopen periode ontving doen me goed. Veel lieve mensen die moeite deden om iets persoonlijke voor mij te kopen of me wijze woorden voor op reis meegaven. Ik ben erg dankbaar en ga met een goed gevoel op reis! Tot snel!