Eye of the tiger

“Daar! Daar links in het lage gras, daar staat een tijger” schreeuw ik terwijl ik gehaast vanuit de open jeep de camera uit mn tas gris. Bof! Ik word door elkaar geschut en mn tas valt van mn schoot en schrik wakker... was ik nou even in slaap gesukkeld? Voor een moment dacht ik dat ik de foto van mn leven ging maken, dat de tijger speciaal voor mij tevoorschijn kwam maar helaas - het blijft bij dromen..

Zo bracht ik de eerste dag van het nieuwe jaar door, op safari door de wildernis van Nepal. Bij aanvang zijn de verwachtingen hoog gespannen want in dit National Park leven (onder andere) tijgers. Oké, niet heel veel en het gebied is groot, maar alleen het idee dat we mogelijk oog in oog staan met een tijger is al spannend!  Het voelt net alsof je een eindejaarsstaatslot koopt en je voor even echt gelooft dat je de jackpot gaat winnen en je deze prijs denkbeeldig al 10x hebt uitgegeven.

Op het platteland van Chitwan breng ik de jaarwisseling door. Geen groots vuurwerk hier, maar het feestje lijkt er niet minder om. Een aantal andere aanwezigen wisten op de plaatselijke markt lekkernijen op de kop te tikken die qua uiterlijk veel leken op oliebollen en appelflappen (de smaak was totaal anders). Eerder scoorde ik een fles bubbels en vanuit huis nam ik party ballonnen met confetti van binnen en oudejaarsprikkers mee. De ballonnen waren echte feestnummers en als blije kinderen werd er vrolijk mee overgeslagen. Steeds wilder tot de ballon knalde en de confetti door de lucht dwarrelde. Gelukkig deed de WiFi het ook en al snel schalde de top2000 door mijn speaker.  " vijf.... vier... drie... twee, een.... Gelukkig nieuwjaar" - 4 uur en 3 kwartier eerder dan thuis startte 2020!

De dag ervoor bracht ik door in Pokhara en als Heuse Hollander koos ik ervoor om de stad per fiets te verkennen. Toch anders fietsen dan thuis, aan de linkerkant van de weg (voelt als spookrijden) en de wegen zijn niet bepaalt vlak of overal goed van kwaliteit. Verder is het doodnormaal om tussen het drukke verkeer te fietsen dat vooral bestaat uit motoren, vrachtwagens, bussen en voorbij wandelende herders met een stel blije koeien. 

Ik ben onderweg naar een grot en bijhorende waterval en terwijl ik even stilsta aan de kant van de weg om de route te checken, komt er een Nepalees jongetje op me af die niet ouder is dan 6 jaar en roept ”Please, follow me”. Lekker pro-actief wijst hij de weg en gewenst of niet, hij biedt zichzelf aan als gids en in half Engels vertelt hij vele verhalen over de plek waar we zijn 🤗. We vervolgen de fietsroute naar een blinkende Stupa. Dapper zet ik de klim in hoewel ik onderweg vrolijk wordt toegelachen door andere passerende toeristen die zich vrijwel allemaal per taxi naar boven laten brengen. Eigenlijk een veel beter plan, we parkeren de fietsen in de berm en laten ons heerlijk naar boven rijden.

Eenmaal boven aangekomen, geniet ik van een ijsje en van het uitzicht over het meer en de stad maar zie al erg uit naar de afdaling met de fiets. Na enig aandringen neem ik plaats achterop een motor bij een local die me terugbrengt bij de fiets. Een klein beetje gevaarlijk is het wel maar als een razende paradijsvogel cirkel ik op de fiets met hoge snelheid aan de linkerkant van de weg tussen het verkeer door naar beneden. Een schitterend gevoel geeft dat 😁.

Over een paar dagen is het tijd voor vertrek, de reis zit er bijna op. De komende dagen ben ik in Kathmandu en breng ik (gewoon omdat het kan) nog een bezoek aan de (top van de) Mount Everest per mini vliegtuig. Dank dat je me volgde en voor alle lieve reacties, erg leuk! In bijzonder dank @robdenheijer voor het lenen van je camera en wandelstok, zonder dat had ik het niet gered in de bergen. Ik voel me een rijk mens en ben dankbaar voor deze mooie ervaring🙏🏻

Namaste en tot snel in Nederland! 😘