De ultieme avonturentest: 4 dagen Back to Basics

Wat doet het met mij als er geen luxe, alledaagse spullen binnen handbereik zijn? Als ik leef, middenin de natuur met alleen maar basics? De enige manier om het antwoord te vinden is door het te doen. En aangezien ik uitdagingen niet uit de weg ga, had ik me redelijk impulsief aangemeld voor een 4-daags survivalkamp in de Frans-Belgische Ardenne. Spannend en gaaf maar als ik me vlak voor aanvang nogmaals goed verdiep in wat ik precies ga doen, dan word ik toch wat nerveuzer: 4 dagen 15 – 25km per dag wandelen, heuvel op en heuvel af, met zware bepakking à 12-16kg, slapen in een tent, zonder stromend water, toilet of elektra en maaltijden eten uit een (power) Adventure Food zakje.

Wandeltrance

De komende nachten is de rode Hillebergtent mijn domein. Na een wat stuntelige opstart en wat hulp, word ik steeds handiger in het opzetten en afbreken ervan. Ik rol mijn slaapzak en matje uit, installeer me met een hoofdlamp en wat toiletpapier in de aanslag, klaar voor de eerste nacht. Wonder boven wonder slaap ik best aardig ondanks dat ik maar liefst tweemaal naar buiten moet voor een ‘toiletbezoek’. Die ochtend word ik al vroeg gewekt doordat de regen in een afwisselend ritme tegen het tentzeil tikt. Na het typische adventure ontbijt vouw ik de natte tent op en bind hem onder mijn rugzak. Met alles wat ik al van thuis had meegebracht, aangevuld met eten voor 4 dagen en de tent (die droog 4kg weegt en nat +2kg) is mijn tas ongeveer 15kg. Daar gaattie dan, en ik positioneer de groene tas tussen mijn schouders en bekken en al vrij snel zakt de moed me in de schoenen – hoe ga ik dit in vredesnaam volhouden?

De eerste kilometers zitten erop en ik leef nog steeds. Vooral in mijn hoofd is het druk met gedachten en ik heb nog een aantal kilometers nodig om te realiseren dat ik in een schitterende omgeving loop. Geleidelijk aan besef ik dat ik fysiek sterk en fit genoeg ben om de tas te dragen en dat het eigenlijk best gaat, ik kom in een soort wandeltrance. Ergens voel ik dat ik beweeg maar mijn benen dragen me, mijn voeten wandelen als vanzelf – soms vergeet ik de tas op m`n rug zelfs. Ik zit in mijn eigen wereld en neem alles wat ik zie, hoor en ruik als een spons in me op.

Basics it is!

Ik ben er! De eerste, warme wandeldag zit erop en voel me gelukkig, ben trots dat het is gelukt! Nu al heb ik persoonlijke grenzen verlegd en dat is een mooi gevoel. Afgepeigerd installeer ik me op mijn slaapmatje aan de rand van het afgelegen grasveldje naast de tent. Even die spieren rust geven, niet bewegen en ijverig ga ik aan de slag om me schoon te vegen met mijn Kleenex cleaning doekjes. Ik veeg het inmiddels opgedroogde zweet van me af, neem een denkbeeldige douche en hang mijn bezwete kleding over de rand van de tent. Inderdaad, dit is ook mijn outfit voor de volgende dag. De schoonheidsprijs heb ik niet gewonnen 😊

De volgende dag vervolgen we de tocht door het bos waar lange, dunne naaldbomen me van links en rechts al toelachen. Soms lijkt de natuur in eerste opzicht ongeorganiseerd, maar als je goed kijkt dan is het een goed gestructureerd geheel met een intrigerende logica. Tussen die grote reuzen ben ik slechts een klein, bescheiden miertje. De route voert ons verder door boeren dorpjes, authentieke ruïnes en langs kastelen. Aan de rand van het bos bevindt zich een kerkje en nog nooit heb ik zo uitgekeken naar dit kerkbezoek. Of beter gezegd, een bezoek aan de aangrenzende begraafplaats. Dankbaar hebben we gebruik gemaakt van de kraan op deze begraafplaats om onze flessen te vullen en voorzichtig ons gezicht te wassen.

De volgende dag slaan we het kamp op nabij een rivier en zonder aarzeling trek ik mijn bikini aan en draaf als een enthousiast veulen het water in. Ik gebruik de steelpan als ‘douche’ om het koude water over mijn hoofd te gooien en ben zo blij als een kind om me te wassen.

Buiten de comfortzone

Zeker de eerste dagen voelde ik weerstand en moest ik wat fysieke en mentale hekjes over. De overgang van comfortzone naar ‘niet comfortzone’ schuurt en doet pijn maar als je er eenmaal door bent, dan zijn er zoveel nieuwe mogelijkheden. Gewoon even af van de gebaande paden en uit de dagelijkse routines om te beseffen wat er is elke dag opnieuw. Alles wat zo vanzelfsprekend lijkt, wat niet meer opvalt, de kleine geluksmomenten. Ik prijs me zo gelukkig met de warme douche, de chocolade mouche toetjes, een toilet en schone kleding. Ik besef me des te meer dat dit niet voor iedereen vanzelfsprekend is en voel ik me rijk en dankbaar.

Terug naar de basis helpt me ook om dingen te relativeren, om te voelen wie en wat er echt toe doen en om te zien of dat ook is waar je je tijd aan geeft. Soms is het zo verleidelijk om druk te zijn met de relatief onbelangrijke dingen en de rest te vergeten. Buiten die comfortzone vind je een fysieke en mentale verfrissing, het enige wat je hoeft te doen is daar binnen te stappen. Deze missie is volbracht, weer een ervaring rijker. Op naar het volgende avontuur – dat wordt vervolgd op 5 september in de bergen van Italië.

Tot snel!