Guilty pleasure

We made it, inmiddels zijn we in het zuiden des lands. Aangekomen in Ho Chi Min stad treffen we een compleet verwesterde stad aan. Rihanna en Justin Bieber schallen (op standje oorpijn) door de speakers van de restaurants en bars (geen Elvis dus pa). Franse wijn, Pizzahut en bijna Nederlandse prijzen komen ons tegemoet. We worden zelfs verbaasd aangekeken als we onze maaltijd met chopsticks willen nuttigen ('Amazing' vond de jongen in ons hotel het zelfs toen hij mij soepeltjes met mn linkerhand mn noodles naar binnen zag werken). Ho Chi Min stad (vernoemd naar de voormalige keizer van Vietnam, wie kent hem niet ) vormt de economische hoofdstad van het land en wolkenkrabbers, Prada en Channel sieren het straatbeeld hier. Je zou bijna vergeten dat dit land zo'n 40 jaar geleden begon te herstellen van een heftige oorlog. Alles wat in de stad (zichtbaar) aan deze oorlog doet denken is verzameld in het Remnants Warmuseum. Wij nemen de benenwagen en brengen een bezoek aan het museum. Keurig volgen we de route die ons met teksten, voorwerpen en veel foto's het verhaal vertelt. Een oorlog die een diepe wond maakte in het land en bij haar bevolking. De gruwelijke beelden komen gegarandeerd binnen, en zo begin je jezelf steeds meer af te vragen wat het doel is van dit alles. Hoe het kan dat mensen elkaar deze vreselijkste dingen aandeden. Waarom zoveel haat en geweld? We beseffen ons op dit moment nog beter dat de oorlog hier in Vietnam ten einde kwam maar dat dit voor veel mensen nog steeds dagelijkse realiteit is...

Voormalig Saigon vertelt dus het indrukwekkende verhaal maar verder is er voor ons weinig te zoeken. Een tropische regenbui spoelt al het stof van ons tijdens een verfrissende avondwandeling. Het is een komen en gaan van(familie) ponchoos op brommertjes die zich verzamelen onder de viaducten om te schuilen. Eerlijk gezegd deert het ons niet en met opgeheven hoofd voelen we hoe we steeds meer doorweekt raken. We besluiten om nog 2 nachten te blijven in Vietnam en doen dit bij de Mekong Delta. De Mekong rivier die als een ader door Azië loopt en juist is de rivier hier het bezoeken waard vanwege een beroemde 'Floating market' aldus Lonely Planet. De volgende ochtend staan we (nog niet helemaal fris en fruitig) om 6.00 uur klaar om naar de markt te gaan. Het is een half uur varen voordat we arriveren bij de handel die op het water gedreven wordt. We varen verder en bezoeken een Noodle fabriek waar we het hele proces uitgelicht zien. Vervolgens keren we terug via een smal stukje van de Mekong. Al snel hebben we in de gaten dat deze rivier door de lokale bewoners multifunctioneel gebruikt wordt. De potten en pannen worden vrolijk schoongeboend, mensen nemen een verfrissende douche, prullenbakken worden in de rivier leeggekieperd en tenslotte vormt de rivier de bestemming voor alle rioleringen (Het water is ook bruin, of komt dat doordat het regenseizoen is?).

En ja, daar zit je dan als slonzige backpacker met je smoezelige spullen opeens in een luxe 5 sterren hotel (omgerekend nog steeds voor een scheintje) waar de deuren worden opengehouden en mn backpack wordt gedragen. We ploffen neer op het ultra zachte, kingsize bed met 2 grote kussens voor elk. Als prinsesjes zitten we daar met de beentjes recht vooruit, geïnstalleerd om via stabiele Wi-Fi en mijn VPN Tunnelbear verbinding te kijken naar de nieuwe aflevering van The Game of Thrones. Het voelt zo fantastisch! Eveneens lijkt het ons een goed idee om gebruik te maken van de wasservice, maar zodra we de prijzen zien, selecteren we het hoog nodige. Binnen een paar uur krijgen we dat keurig gewassen en gestreken terugbezorgd maar een kleine rib uit ons lijf lichter (voor het zelfde bedrag koop je een busticket en leg je ongeveer 600km af). Bij het ontbijtbuffet kijken we onze ogen uit. Bedenk het of het is er en we vergrijpen ons aan een pure chocolade muffin.

Mede omdat het de laatste dagen in Vietnam waren en omdat we wat budget over hadden trakteerde we ons op deze luxe. Het is alsof je het lekkerste gebakje van het dienblad pakt en het dan glunderend gaat zitten oppeuzelen. Een guilty pleasure ook wel, je kent het vast wel. Lang duurt deze luxe niet want we hebben een lange reis voor de boeg richting Cambodja. Wordt vervolgd, tot de volgende keer!