(ei)Land hoppen!

Reizen valt of staat met goede keuzes op het juiste moment en openstaan om je intuïtie te volgen. Vliegen of toch met de bus, geld uitgeven of besparen? Zorgvuldig wegen we alles af. Zelfs de volgende bestemming wordt onder de loep genomen. Zodra het besluit is genomen om toch naar Cambodja te gaan, kiezen we ervoor om een dag af te zien en te reizen met de bus (een afstand van 600+ km, door het gebrek aan kwaliteit van de wegen is dit haast gekkenwerk). Met een luxe take away ontbijtbox onder de arm en de roes van het fijne resort, vertrokken we de volgende ochtend om 6.00 uur vol goede moed naar het lokale busstation in Vietnam. We werden enthousiast toegegniffeld door de locals die onze ontbijtbox vast een tikje overdreven vonden. De locals waren door ons geamuseerd, wij iets minder en helaas hadden we al vrij vlot in de gaten dat het een barre tocht ging worden. Van comfort kun je niet spreken en we verlangden zelfs naar de sleeper bus.

Geen spelletjes spelen op de tablet, maar dubbelgevouwen met mn rugzak op schoot zaten we achterin de bus gepropt. Op zo'n moment verlang je naar.. naar eigenlijk alles, vooral weg van dit moment. En we waren nog niet eens op de helft van de rit. Uit nijd aten we een bus Pringels leeg en aangevuld met een stukje brownie was ons avondmaal compleet. Alles wat ik wilde kon niet of wat ik verwacht had liep anders. Ik had slechts 4 uur nodig om de situatie te accepteren, was dit dan toch geen slimme keuze geweest? Accepteren is best een aanrader eigenlijk want vrij snel daarna liep alles beter, de laatste bus vanuit Phnom Penh had zelfs bedden. Prima om te slapen en toen ik mn ogen open deed, zag ik dat de chauffeur mn tas stond uit te laden, we waren dus eindelijk op de plaats van bestemming gekomen, Seam Riep.  Om 01.30 uur belde we aan en werden we vriendelijk opgevangen en naar een fijne kamer gebracht. Als toetje van de dag merkte Guus dat de shampoo fles in zijn tas was opengedaan waardoor al zijn schoongewassen shirts (inderdaad in het dure resort wat ons een rib uit het lijf had gekost) onder de shampoovlekken zaten. Samen konden we middenin de nacht aan de bak en stonden we in de badkuip de shirts uit te wassen.

Nachtrust maakt veel goed en we besluiten om de volgende morgen op eigen houtje naar Angkor Wat te gaan, een belangrijke stad uit de oudheid. Toen een bruisend middelpunt van het land en nu vooral aanwezig als toeristisch pareltje. Hoewel bijna alle toeristen zich per tuc tuc laten vervoeren naar alle sightseeings, rijden wij zelf op onze eigen brommer en opnieuw neemt Guus iets verontwaardigd achterop plaats. We zien veel bezoekers vergezeld worden door een gids maar ik besluit om de verhalen zelf te bedenken en we beelden ons in dat we door een virtual relalitybril een kijkje nemen zo'n 1500 jaar geleden. Erg vermakelijk! Op een gegeven moment voelen we ons in de Thomm tempel wel flink bekeken door alle reusachtige gezichten (zie ook de foto's). Andere bouwwerken zijn hun schoonheid enigszins verloren na de strijd met de natuur. Reusachtige boomwortels toornen uit boven de bouwwerken en maken trots duidelijk wie er echt de baas is. Hoewel je nog dagen zou kunnen blijven, zetten we onze reis voort en vliegen door naar Maleisië. Opletten geblazen omdat er hier aan de andere kant van de weg gereden wordt. Hoewel we ons niet al te veel aantrekken van de tijd is het best gek dat het hier een uurtje later is.

Kuala Lumpur, een plek waar Hindoes, Boeddhisten en Moslims vredig en liefdevol met elkaar de stad delen. Het brengt ons bij de Petronas Twin Towers die enorm in trek zijn en een wachtlijst heeft van 2 dagen om naar boven te mogen. Geduldig wachten we op onze beurt en op het aangegeven tijdstip schieten we als een speer naar boven in de torens die ons een spectaculair uitzicht over de stad geven. Eerst naar de luchtbrug en vervolgens door naar de 86ste etage. Alle wolkenkrabbers om ons heen (die zeker 250+ meter zijn) veranderen in mini Lego stenen. Een veelzijdige stad dus qua verschijningsvorm maar zeker ook als het aankomt op eten met veel Indiase invloeden. Natuurlijk trekken we de stoute schoenen aan en stappen een lokale eettent binnen. Geheel volgens gebruik wordt het eten zonder bestek geserveerd op een groot bananenblad. Verder is het (niet overdreven) zeer spicy, bijna niet geschikt voor een blanke Hollander zoals ik en nadat ik bijna 1,5 liter water drink, slaan de vlammen nog steeds uit mn oren. De locals kijken vermaakt naar mijn lijdensweg en schenken mij een vrolijke glimlach.

Inmiddels zijn de laatste loodjes voor Guus aangebroken en we besluiten om die samen door te brengen in Sumatra. Het avontuur vervolgt zich in de jungle bij de Orang Oetans.