Last Adventures

Het maakt me ook allemaal niet meer uit, als ik de weg naar het dorp in zicht heb, dan laat ik me vast en zeker vallen op het asfalt. Ik heb meer dan alles gegeven wat ik in me had. Trillend op mn benen stap ik iets aan de kant om andere avonturiers te laten passeren, ik ben er bijna maar wat kunnen 20 minuten dan toch lang duren... Zo kwam ik terug van een trekking over de Rinjani vulkaan op Lombok. Een tocht die me naast 2 dagen en een nacht ook een paar jaar van mn leven kostte 😊.

Eenmaal aangekomen op Lombok heb ik even nodig om te besluiten of ik zou gaan deelnemen aan de beruchte vulkaantrekking. Misschien had ik me vooraf nog iets beter kunnen inlezen wat het beklimmen van een 2800m hoge vulkaan precies inhield, om het besluit goed af te wegen. Het leek me gewoon wel leuk en ik wilde wat actie dus ik besloot de volgende dag mee te gaan. Keurig om 5 uur in de morgen zat ik in het donker op de stoep van de straat te wachten op de taxi opweg naar het avontuur. Met een gevulde rugzak (ik besloot om voor vertrek nog een paar kledingstukken thuis te laten omdat mn tas anders te zwaar werd) en toch een beetje zenuwachtig stapte ik in waar ik mn eerste groepsleden ontmoette. 3 Duitsers met op het eerste oog sterk ontwikkelde beta skills en wat moeite met het sociale deel, ik was nog niet direct zo enthousiast dus. Wat me wel meteen al opviel was dat mijn tas veel kleiner was dan menig ander en zo werden complete 60l backpacks klaargemaakt voor vertrek. De tocht kon beginnen en met frisse moed zetten we koers naar de eerste post wat zo'n 2 uur wandelen was. Appeltje eitje dacht ik nog, en bleef me vooral verbazen over de warme kleding die mensen droegen. Ik had wel gehoord dat het iets koeler zou zijn daarboven, maar hoe fris dat had ik me niet zo gerealiseerd (net als wel meer dingen waar ik niet zo bij stil had gestaan).

Het wandelpad liep omhoog maar na 4 uur begint het echt serieus te worden, het laatste stuk is veruit het zwaarste. Op dat moment ben ik door het stof al veranderd in een vieze mijnwerker, overal zit stof en zand, in mn ogen, op mn handen, tussen mn tanden. Mn hartslag is al even boven de 160 maar heb nog wel kracht om door te lopen naar de laatste tussenpost. Vanaf daar start de echt beproeving. Achteraf hoorde ik dat dit stuk bekend staat als Killing Hills en ik begrijp inmiddels volledig waarom. Na 6 uur klimmen zit je er al best doorheen en dan moet je nog 2 uur klimmen, stijler dan stijl, met letterlijk en figuurlijk vallen en opstaan. Afgedraaid en buitenadem schieten de gedachten door mn hoofd om op te geven, maar hoe dan? Teruggaan is nu geen optie want over een 1 uur is de zon onder. Het laatste stuk is een gevecht, hoe kan ik het winnen van zo'n enorme, ongenadige vulkaan? Het huilen staat me nader dan het lachen en met mn vieze handen veeg ik het zweet uit mn gezicht. Stap voor stap kom ik boven en ik ben best een beetje trots als ik base camp bereik, echter is er geen tijd om stil te zitten want het wordt fris. Ik haal al mn kleding die ik bij me heb (natuurlijk veel te weinig, zeker in vergelijking met mensen die complete winterjassen en handschoenen bij zich hebben) en bereid me voor op de kou. Met geleende babydoekjes maak ik mn gezicht en handen schoner en trek ik een trui en mn lange broek aan, modieus kom ik niet voor de dag met mn wikkelrok die ik als een soort Spider-Man cape om me heen draag.

Mn reserve paar korte sokken komen goed van pas als handschoenen en moe maar voldaan kruip ik samen met het Duitse meisje waarmee ik al bevriend ben geraakt de tent in. Vieze slaapzak of niet, ik heb weinig keus en kruip erin. Met recht kan ik zeggen dat dit echt back to basis is en nadat ik me heb opgewarmd tegen het Duitse meisje aan, moet ik toch echt 'naar de wc'. Dat is in het donker natuurlijk dramatisch maar als ik mn blik naar boven richt en de enorme sterrenhemel zie dan is ook dit het weer waard! De volgende morgen staan we op tijd op om te genieten van de zonsopkomst. Gewikkeld in de slaapzak (omdat het nog steeds behoorlijk fris is) staan we klaar en worden we getrakteerd op een prachtige zonsopkomst. Ik besef me dat ik het ook vandaag nog zwaar ga krijgen want de weg naar beneden is zeker niet makkelijk. In een recordtijd van 4 uur ben ik onbeschrijfelijk moe weer beneden, wat een avontuur weer, ik heb het gered!

De laatste dagen geef ik mezelf wat herstel tijd in Kuta Lombok (moet ook wel want vanwege de spierpijn en blaren kan ik bijna geen stap meer zetten). Morgen neem ik nog een laatste surfles en donderdag pak ik voor de aller allerlaatste keer mn groene backpack in. Thuis wacht weer een nieuw avontuur al weet ik nog niet precies hoe die eruit zal zien. Vlak voor vertrek heb ik de Effortless Coachingsopleiding succesvol afgerond en ga eens rustig onderzoeken in welke vorm ik hiermee verder ga. En wie weet ga ik wel een avonturenboek schrijven 😊. Ik vond het erg leuk om mijn verhalen met jullie te delen en ben dankbaar voor allle lieve berichten en betrokkenheid.

Veel lieve groeten, Jennifer
Selamat Tinggal