No woman, no cry !

"Nee, meisje, huil niet, alles komt weer goed" zo klinken de woorden van Bob Marley. Een geruststellende gedachte wat vaak wel lijkt te kloppen. Wikipedia vertelt verder dat dit lied gaat over krachtige en dappere vrouwen en ineens krijgt het lied een heel andere betekenis voor me omdat ik eerder nog dacht dat het ging over ' als de vrouw even van huis is, is alles beter 😊). Het gaat dus over de kracht van vrouwen en af en toe herken ik die kracht wel in mezelf, al duurt het soms even in de machteloze momenten.

Want hoe zou het zijn als de trein tussen Utrecht en Amsterdam maar 1x per dag zou rijden? Of de boot naar Texel alleen vaart als de zon schijnt? Voor Nederlandse begrippen is dit zachgezegd idioot, nou hier op Bali kan het gewoon hoor. Inmiddels ben ik de verwondering weer te boven maar het eilandtransport blijft bijzonder. Zo shopte ik eerder bij een vriendelijke vrouw (die nog redelijk Engels sprak) een bootticket naar Gili. Ik had die ochtend een voorgevoel, wat nu als ik niet wordt opgehaald door het busje die me naar de boot brengt? Helaas klopte het voorgevoel en ik werd mooi niet opgehaald. Toen ik verhaal ging halen bleek dat de dame de pick-up tijd en de vertrektijd van de boot door elkaar had gehaald. Klein detail maar ik had dus letterlijk de boot even gemist. En ja, als zo'n boot maar 1x per dag gaat dan is de eerstvolgende poging de volgende dag om de overtocht te maken... Soms is zo'n onbekangrijk ding dan net even de druppel en voelde het op dat moment wat dramatisch. Ik wilde zo graag weer naar een andere plek, had het volgende slaapadresje ook al geboekt en voor even is de wereld wat te klein, zelfs als je op een tropisch eiland zit met je billen in het zand in de zon. Gelukkig was ik na een paar uur en een motorritje verder weer wat uitgeveerd en was de nieuwe poging alweer voorbereid (dit keer kocht ik ergens anders mn bootticket). Op de afgesproken tijd werd ik keurig opgehaald en naar de boot gebracht. Een ploeg sterke vrouwen was geregeld om alle bagage te versjouwen en keurig in een rijtje werden grote koffers en zware backpacks op het hoofd vervoerd.

Op Gili gaat alles in een relaxt (half) tempo en inmiddels ken ik het complete repertoire van Bob Marley (en bijhorende betekenissen) uit mn hoofd en zonder problemen worden alle westerse nummers in een reggae versie gegoten door de live bandjes hier. Alle 'brothers and sisters' van het eiland zijn vrolijk en zitten lekker in de flow. Toeristen komen af en aan in de haven en worden vervolgens vanaf het 'centraal station' vervoerd naar hun vakantieadres, geheel in stijl met een paardentaxi (Er zijn hier geen auto's en zelfs geen brommertjes). Ik kies ervoor om een fiets te huren en het eiland te verkennen. Dit gaat lekker voorspoedig want in een half uur ben ik het eiland rond. Ik heb al wel gezien dat de meest toeristen hier erg goed zijn in het de hele dag nixdoen en op het strand liggen. Tot dusver heb ik nog steeds niet de rust kunnen vinden om de hele dag niets te doen en langer dan een paar uur in een zitzak of stoel zitten lukt me nauwelijks. Ik ben niet gejaagd of gestresst ofzo maar vind het gewoon leuk om dingen te zien en te beleven. Het is een balans van soms niets doen, soms actie! Daarom besluit ik om op snorkelsafari te gaan omdat ik heb gehoord dat er hier grote schildpadden te spotten zijn. Gelukkig hoef ik mn wekker niet te zetten want ik wordt al vroeg gewekt door de plaatselijke moskee die met een flink geschal (meerdere keren per dag) overal goed te horen is en geheel kosteloos de wake up service (om 5.00 uur) verzorgt. In een boot vol met andere toeristen vertrek ik op een gewone maandagochtend naar de 3 snorkelspots. Middenin de oceaan spring ik van de boot in het helder blauwe water en terwijl ik nog wat pruts met mn snorkeluitrusting is daar ineens een enorme schildpad die vrolijk rondzwemt, een betoverend moment als uit een nieuwe Disney film. Wat buiten adem probeer ik hem te volgen terwijl hij een stukje onder mij zwemt en vanuit het water prachtig verlicht wordt van onderaf tot hij weer verdwijnt in het diepe, blauwe water.

Inmiddels ben ik aanbeland in Lombok, voorlopig mijn laatste Indonesische eiland want ik heb besloten dat 3 weken alleen reizen genoeg is. Ik heb grenzen opgezocht en ze verlegd. Ik heb prachtige dingen beleefd, nieuwe mensen ontmoet, honderden kilometers afgelegd en tientallen keren mn tas in- en uitgepakt. Hoewel ik me alleen prima red,  vind ik het gezellig om weer naar huis te komen. De afgelopen weken vliegen voorbij maar voelen tegelijkertijd als een eeuwigheid (Ik kan me Hanoi al bijna niet meer herinneren). Thuis ga ik lekker bijkomen van alle nieuwe prikkels hier, elke dag opnieuw keuzes maken (waar, wat, wanneer ga ik eten of bezoeken of slapen). Ik hoop iedereen binnenkort weer te zien en spreken en jullie houden nog een laatste blog van me tegoed. Een heel fijne dag iedereen!