Lonely Traveller

Ding-dong... Er wordt om 8.15 uur aangebeld aan onze hotelkamer. Guus schiet in zijn boxershort het bed uit om open te doen en wat ontdaan blijf ik nog even liggen. Een paar tellen later is onze kamer gevuld met 3 vrolijke personeelsleden van het hotel die al zingend op me afkomen met 2 appeltaartjes met elk aan de bovenkant een glinsterend kaarsje. "Happy birthday miss Jennifer" wensen ze me toe en sprakeloos zit ik inmiddels rechtop in bed voordat ik het kaarsje uitblaas en in bed de appeltaart oppeuzel. Vandaag vier ik mijn 32ste verjaardag, leuk en ook best gek. Alle berichtjes uit Nederland zijn erg lief en even relaxen samen met Guus (op een plek waar eindelijk drinkbare wijn wordt geschonken) is ook fijn maar het is meteen onze laatste dag samen.

De dag vloog voorbij en voor we het wisten was het moment van de split-up de volgende morgen aangebroken. Wie moet ik nu plagen, wie haalt de spelfouten uit mn blog of komt mooie foto's maken? Hoewel we ons hadden voorgenomen om alles lekker luchtig te houden, was het toch even flink slikken en met traantjes in mn ogen stapte ik de taxi in die mij naar het plaatselijke vliegveld bracht. Er kwam een andere taxi die Guus naar de bus richting Jakarta bracht. Geen vrolijk moment voor ons beiden en natuurlijk vraag ik me op mijn weg naar Bali meerdere malen af waarom ik dit een goed idee vond. Welkom buiten je comfortzone zullen we maar zeggen. Nu kan ik niemand anders dan ikzelf de schuld geven als er iets mis gaat en moet ik ervaren of ik zelf een beetje leuk gezelschap ben.

Eenmaal aangekomen op de plek van bestemming op Bali, schaf ik een (slechte) fles Sauvignon Blanc aan die hier nog duurder is dan de hele dag een scootertje, maar ik besluit er (samen met een bus pringels) zonder gêne voor te gaan. Het feest in mn eentje is helemaal compleet als er op de kamer geen (tandenborstel) glas blijkt te zijn en ik de wijn gewoon uit de fles mag drinken van mezelf. De enorme vrijheid die je hebt alleen is op papier erg prettig maar in werkelijkheid wat beangstigend. Zeker bij aanvang van het alleen zijn. Ik eet me misselijk aan de Pringels en de wijn verzacht de scherpe emoties. De volgende dag besluit ik om een motor te huren, en terwijl ik vroeg op het strand sta om onderzoek te doen naar surflesmogelijkheden, heb ik voordat ik het weet een privé les geboekt en lig ik in het water voor mn eerste surfles. Toch wel een beetje spannend allemaal en ik observeer andere surfers vanaf het strand die al op de golven proberen te dansen. Dan is het mijn beurt en na 3 mislukte pogingen blijf ik staan en voel ik me even de koningin van het water. Met een vuurrood hoofd en een hartslag van 180 peddel ik dapper door voor de volgende golf. Ik snap die kick wel en waarom iedereen het peddelen met je armen door het water ervoor overheeft steeds beter. Het is heftig, het zoute zeewater is in golfgebied lang niet altijd vriendelijk. Maar dan... als mijn surfleraar een komende en geschikte golf ziet dan gaat alles snel. Ik moet het board met mijzelf erop zien te draaien tot de golf dichterbij komt wachtend op het seintje dat ik flink moet peddelen. En dan als je een massa water van achteren voelt naderen druk je je met je handen op en hups, benen op de plank, knien buigen, balans houden en op de golf 'rijden' . Wow, daar ga ik! Ik ben aardig afgemat door het zoute water maar besluit om het zeker vaker te doen!

De volgende dag trek ik er opnieuw op uit op mijn motortje. Ik besluit er het beste van te maken hoewel het nog erg onwennig en een beetje eenzaam is. Bij diverse stranden stop ik om wat foto's te maken. Hoewel ik niet uitstraal dat ik contact met iemand wil, zijn er toch een paar Aziatische jongens dapper genoeg om te vragen of ze met me op de foto mogen. Met lichte tegenzin geef ik ze hun momentje waarna ik vertrek naar de volgende sightseeing. Vanaf de parkeerplaats hoor ik al waarschuwingen schallen met betrekking tot de apen die hier verblijven in de vrije natuur. Ik glimlach wat en berg mijn spullen op in mn rugzak, wat kan mij nog gebeuren? Halverwege de wandelroute naar de tempel neem ik plaats op de rand van een stoepje om te kijken hoe een verzorger van het gebied de apen voorziet van bananas. Een komisch gezicht en ik overweeg zelfs om na het laatste aapincident weer vriendschap te sluiten... maar die gedachte duurt niet lang en wordt bruut verstoord. Van achteren voel ik een hand naar mm zonnebril (die gewoon op mn neus zit) graaien en pats.. daar verdwijnt zo'n geniepig beest ermee in de boom. Nu is de maat echt vol, vrienden zullen we niet meer worden. Gelukkig komt de verzorger me te hulp en 'ruilt' mijn bril tegen een cocosnoot.

Daar ben ik dan, Lonely Traveller. Behoorlijk anders en wennen allemaal, maar hoewel ik fysiek even niemand die ik ken om me heen heb weet ik dat ik niet alleen ben. Tot de volgende keer!