Lonely in progress...

'Mag ik de menukaart zien?' vraag ik vriendelijk. 'Just one?' 'Ja, ik ben alleen ja..'  Die vraag krijg ik wel vaker als ik een terras opstap of een ticket koop voor een sightseeing. Alsof het ongewoon is ofzo een toerist alleen... Ik bestel een glas witte wijn en een cheeseburger en dit keer ben ik ze maar vast voor.. 'Just one is enough' .  Een andere vraag die ik veel krijg is 'And what is your plan for tomorrow?' Misschien is het uit beleefdheid of gewoon om een gesprek te starten. Als ik antwoord dat mijn plan is om geen plan te hebben word ik vaak wat schaapachtig aangekeken, maar op sommige momenten pakt het bijzonder uit. Aan de bar van een beachcafe in Canggu ontmoet ik een Australische dame die me helpt met het vastmaken van mn armbandjes (Ik vraag haar om hulp omdat het soms wat ingewikkeld is om dit soort dingen alleen te doen). Ook zij stelt dezelfde vragen, maar zij vindt het zo interessant dat ze me uitnodigt om bij haar en haar zussen te komen zitten en ik wil best een poging doen om sociaal te zijn. De wijn zorgt ervoor dat ik me comfortabel genoeg voel om in het engels de gesprekken te voeren, zelfs als ik erachter kom dat mijn gesprekspartner naast native English speaker ook lerares Engels is...

Alleen neem ik alle ruimte om mijn grenzen te verleggen. Ik huur zonder les een surfboard en ga het dapper zelf proberen. De eerste keer heb ik meteen een lucky voltreffer en ik surf, maar mijn volgende pogingen lijken vaak meer op reddingszwemmen met de plank dan op surfen, maar ik geef niet op. Verder heb ik me voorgenomen om eens een nacht in een hostel te slapen, kijken hoe het is om wat te socializen met alleen op het toilet privacy. Ik slaap bovenin het stapelbed en al snel ontmoet ik mijn 3 kamergenoten; 3 mannen en degene die ik meteen bij de ontmoeting al verdenk van snurken maakt dat s'nachts meer dan waar helaas. De volgende ochtend besluit ik om deze ervaring even op me te laten inwerken en om door te reizen naar Ubud, het artistieke hart van Bali waar ik weer even een grote kamer voor mijzelf boek. Daar aangekomen besluit ik om het Monkey Forest te bezoeken, ondanks mijn vorige aanvaringen. Ik ben op mn hoedde en vermijd alle oogcontact met mn slingerende vrienden. Gelukkig zijn de apen hier te druk om mij te pesten en zijn bezig om zich compleet klem te vreten aan de bananas die toeristen ze hier voeren. Zo kan ik alle tijd nemen om toch een paar families op de foto te krijgen. Misschien heb ik mazzel gehad maar vandaag zijn de apen bijzonder vriendelijk voor me. Om wat bij te komen van de reis en mn avonturen alleen besluit ik om één van de vele spa's binnen te stappen (maar natuurlijk niet voordat ik strak heb onderhandeld over de prijs). Voor ongeveer 4 euro neem ik plaats waar ik eerst wordt gemasseerd en daarna worden mijn voeten behandeld, niet gek toch dacht ik zelf? Een beetje voor mezelf zorgen . 

Als zelfstandige vrouw mijd ik de toeristentours en huur ik op elke mogelijke plek een motortje. Met een schuin oog op de weg leid ik mezelf via Google Maps naar de plek van bestemming en zo arriveer vroeg ik de ochtend bij het lokale rijst terassenspectakel. Ik parkeer mijn bolide en begeef me naar de smalle paadjes tussen de vochtige terrassen door. Zo'n sightseeing is wel een beetje een must hier op Bali, tot nu toe kom je geen vergezicht tegen zonder rijstveld. Na dit avontuur trek ik oostwaarts en het blijft fascinerend hoe lang je kunt doen over 40 km. Uiteraard ben ik erg geduldig (geworden) en het kan me niet zoveel schelen. Zelfs niet als de bus een uur te laat komt voorrijden (is hier in het oosten heel normaal, rustig aan enzo). De volgende (donderdag)morgen ontwaak ik in een super hip huisje (met xxl kingsize bed voor mij alleen) direct aan strand. Als Bali door een Tsunami getroffen zou worden dan was ik in dat huisje zeker de Sjaak. Gelukkig mag dat de pret niet drukken en na een stevige banana pannenkoek als ontbijt, besluit ik om te gaan snorkelen. Gewoon hier voor de deur, de zee in lopen en gaan. Ik leen een snorkelsetje en wandel de zee in waarna ik op een onhandige manier probeer om het snorkelset en de flippers aan te trekken. Zittend op het steentjesstrand word ik steeds omvergegooid door de golven die aan land komen, ongetwijfeld een komisch gezicht voor eventuele toeschouwers. Ik heb moeite om alles op de juiste plek te krijgen (en te houden) en na een korte tussenstop op het strand zie ik dat 1 flipper een bandje verloren heeft waardoor ik dus onhandig met de flippers onder mn arm terugzwem in de branding (flippers aan je handen werkt ook niet want dan ga je achteruit heb ik gemerkt). Morgen ga ik zeker een nieuwe poging wagen .

Al met al brengt de zee een relaxte sfeer met zich mee. Ik kan best een tijdje luisteren naar de golven waar ik mezelf trakteer op wijn en patat (lekkere combi en nee ik eet zeker niet alleen fastfood alleen de laatste paar dagen toevallig). Ik liep op het strand zelfs een gitaarspelende local tegen het lijf waar ik voordat ik het wist 2 avonden op rij naast zat mee te zingen met knijters als Hotel California en Angels. Langzaam went het nieuwe ritme alleen dus, maar ben zeker blij met alle remote (foto) service & support van Guus die alweer bijna een volle week aan net werk is. Ik ben nog aan het bedenken of het alleen reizen een aanrader is.. Gelukkig heb ik nog wat tijd dus het antwoord houden jullie nog van me tegoed. Tot de volgende keer !